Αλεξανδρινοί παπαγάλοι

Οι Αλεξανδρινοί παπαγάλοι είναι μέλη της οικογένειας Psittaculidae. Έχουν πάρει το όνομα τους από τον Μέγα Αλέξανδρο, καθώς σύμφωνα με αναφορές, ο ίδιος και τα στρατεύματα του, διέδωσαν το είδος από την Νότια και Κεντρική Ασία, σε όλη την περιοχή της Μεσογείου.

Οι Αλεξανδρινοί παπαγάλοι συναντώνται σήμερα ως κατοικίδια σε όλο τον κόσμο ενώ ελεύθεροι πληθυσμοί (από δραπετεύσεις κατοικίδιων) έχουν δημιουργηθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελλάδα, το Βέλγιο, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ολλανδία. Συναντώνται επίσης και στην Τουρκία. Στις χώρες αυτές οι ελεύθεροι Αλεξανδρινοί συνήθως σχηματίζουν κοπάδια με ελεύθερα Indian Ringneck και ζουν ομαδικά.

Οι Αλεξανδρινοί είναι το μεγαλύτερο σε είδος μέγεθος των παπαγάλων Parakeet (έτσι κατηγοριοποιούνται ονομαστικά οι παπαγάλοι  που έχουν μεγάλη ουρά σε σχέση με το μέγεθος τους). Οι Αλεξανδρινοί συνολικά μπορούν να φτάσουν σε μήκος τα 58 εκατοστά με την ουρά τους να κυμαίνεται μεταξύ 21,5 και 35,5 εκατοστά! Το φυσικό τους χρώμα είναι το πράσινο, με το κάτω μέρος του σώματος αλλά και τη ράχη τους να έχει πιο ανοιχτόχρωμο πράσινο ενώ το κεφάλι και τα φτερά πιο σκούρο. Στο πάνω μέρος των φτερών τους οι Αλεξανδρινοί φέρουν μια κόκκινη στάμπα η οποία γίνεται πιο έντονη μετά την πρώτη τους πτερόρροια.

Οι Αλεξανδρινοί είναι διμορφικοί, δηλαδή τα αρσενικά και τα θηλυκά μπορούν να γίνουν αντιληπτά με το μάτι μετά την ενηλικίωση τους. Τα αρσενικά αναπτύσσουν στα 3 χρόνια της ζωής τους (συνήθως αφού γίνουν 1,5-2 ετών και πλέον) ένα δαχτυλίδι στο λαιμό, μαύρο στο κάτω μέρος και κόκκινο στο επάνω, ενώ τα θηλυκά στερούνται αυτού του δαχτυλιδιού. Σε νεαρή ηλικία είναι αδύνατον οπτικά να προσδιοριστεί το φύλλο καθώς το δαχτυλίδι εμφανίζεται μετά από μήνες ή και χρόνια. Όμως πολλές φορές τα αρσενικά μετά τους 18 μήνες αρχίζουν σταδιακά να έχουν μικρά μαύρα πούπουλα στο κάτω μέρος του λαιμού. Σε αυτή την περίπτωση γίνεται ορατό ότι πρόκειται να βγάλουν δαχτυλίδι.

Γνωστά σήμερα είναι τα παρακάτω υποείδη Αλεξανδρινών

1. Psittacula eupatria eupatria – Alexandrine Parakeet (Νότια Ινδία)

2. Psittacula eupatria nipalensis – Nepalese Alexandrine Parakeet (Νεπάλ)

3. Psittacula eupatria magnirostris – Andaman Alexandrine Parakeet (Νησιά Αντάμαν)

4. Psittacula eupatria siamensis – Laos Alexandrine Parakeet (Λάος)

5.Psittacula eupatria avensis – Burmese Alexandrine Parakeet (Βιρμανία)

Μπορείτε να δείτε στον παρακάτω χάρτη τη γεωγραφική διασπορά του κάθε υποείδους.

 

Τα υποείδη των Αλεξανδρινών χωρίζονται με βάση την γεωγραφική τους κατανομή, έχοντας ελάχιστες οπτικές διαφορές μεταξύ τους. Οι Αλεξανδρινοί του Νεπάλ έχουν μετρηθεί έως 62 εκατοστά. Οι Αλεξανδρινοί των νησιών Αντάμαν εμφανίζουν στο στήθος και γύρω από την αμάρα, μια λίγο πιο “γκριζωπή” απόχρωση, ενώ έχουν λίγο μεγαλύτερο ράμφος και πιο έντονο το κόκκινο χρώμα της στάμπας. Οι Αλεξανδρινοί της Ινδίας και της Μιανμάρ, εμφανίζουν στο κεφάλι μια πιο κιτρινωπή απόχρωση του πράσινου, και τέλος οι αλεξανδρινοί του Λάος, είναι λίγο μικρότεροι καθώς φτάνουν τα 56 εκατοστά και η απόχρωση του πράσινου στο κεφάλι μπορεί να δείχνει λίγο ανάμεικτη με γαλάζιο χρώμα υπό έντονο φως, ενώ η απόχρωση γίνεται πιο κιτρινωπή στα φτερά των ποδιών.

Ως είδος οι παπαγάλοι αυτοί φημίζονται για την ιδιαίτερη εξυπνάδα τους. Θεωρούνται ένα από τα εξυπνότερα είδη παπαγάλων ενώ επικρατεί η αντίληψη ότι σε σχέση με τα μικρότερα ξαδέρφια τους, τους Indian Ringneck, οι Αλεξανδρινοί είναι πιο ήπιοι χαρακτήρες. Επιστημονικά κάτι τέτοιο βεβαίως δεν είναι δεδομένο. Οι Αλεξανδρινοί έχουν αρκετά καλή δυνατότητα ομιλίας.

Οι Αλεξανδρινοί πληρώνουν ακριβά την εντυπωσιακή τους εμφάνιση και την καλή δυνατότητα ομιλίας τους καθώς στις χώρες όπου είναι ιθαγενής, σε φτωχές περιοχές, πέφτουν θύματα της ανθρώπινης μανίας για κέρδος και γίνονται κατά χιλιάδες θύματα παράνομης αιχμαλωσίας και παρεμπορίου. Στη Σρι Λάνκα σήμερα ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί δραματικά λόγω του “κυνηγιού” τους από ντόπιους με σκοπό την πώληση τους.

Σαν χαρακτήρες αγαπούν πολύ το παιχνίδι, το μασούλημα αντικειμένων αλλά και το νερό. Η διάρκεια ζωής τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας, μπορεί να φτάσει τα 40 έτη όμως λόγω ελλιπούς ενημέρωσης των ιδιοκτητών, κακής διατροφής, έλλειψης άσκησης και άλλων παραγόντων, συνήθως ως κατοικίδια ζουν έως 30 χρόνια και τις περισσότερες φορές πολύ λιγότερο.

 

Οι αλεξανδρινοί στη φύση

 

Η διατροφή τους στη φύση περιλαμβάνει σπόρους, ξηρούς καρπούς, φρούτα, μούρα, άνθη, νέκταρ επιλεγμένων λουλουδιών, ρύζι, δημητριακά.

Ζουν σε μικρές ομάδες μέσα σε δάση και σε υψόμετρο συνήθως έως 800μ. ενώ μερικά μικρά κοπάδια έχουν παρατηρηθεί και σε υψόμετρο έως 1600μ. Είναι θορυβώδη πουλιά.

Τις απογευματινές ώρες τα διάφορα τοπικά κοπάδια έχουν τη συνήθεια να ενώνονται σε μεγαλύτερα και μπορεί να παρατηρηθούν ακόμη και περισσότεροι από 1000 Αλεξανδρινοί σε μια περιοχή. Για να γευματίσουν χωρίζονται και πάλι σε μικρότερα γκρουπ. Είναι αρκετά ντροπαλοί και πετούν σε στενό σχηματισμό με το κοπάδι τους, πολύ συχνά πετούν ψηλά και αργά με ρυθμικό χτύπημα των φτερών. Συχνά μεταναστεύουν σε άλλες κοντινές περιοχές αν το απαιτεί η αλλαγή εποχής.

 

Οι Αλεξανδρινοί ως κατοικίδια

Οι παπαγάλοι αυτοί αν υιοθετηθούν σε μικρή ηλικία και δεν έχουν προηγούμενες κακές εμπειρίες από ανθρώπινα χέρια, μπορούν να γίνουν πολύ τρυφερά κατοικίδια. Συχνά αναφέρεται ότι το είδος αυτό έχει την τάση να δένεται περισσότερο με ένα πρόσωπο της οικογένειας. Όπως και οι Ringneck, οι Αλεξανδρινοί περνούν στάδιο εφηβείας, στάδιο που μπορεί να είναι πάρα πολύ δύσκολο για κάποιον άπειρο ιδιοκτήτη καθώς το διάστημα αυτό μπορούν να γίνουν παράξενοι, επιθετικοί, εγωκεντρικοί, ατίθασοι, υπερβολικά ντροπαλοί κ.α. Το διάστημα αυτό απαιτεί εξαιρετική υπομονή και ευαισθησία από την πλευρά του ιδιοκτήτη που πρέπει να προσέξει ώστε να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην κατανόηση και την εκπαίδευση. Αν στο διάστημα αυτό ασκηθεί πίεση προς τον παπαγάλο, ή αρχίσει κάποιος να του φωνάζει και να προσπαθεί με τέτοιες μεθόδους να του αλλάξει συμπεριφορά, θα πρέπει να είναι έτοιμος για μια πραγματική καταστροφή. Ο Αλεξανδρινός θα πεισμώσει και ενδεχομένως να μην εμπιστευτεί πότε ξανά τον ιδιοκτήτη του. Αντιθέτως αν υπάρξει υπομονή και κατανόηση, μετά από μερικούς μήνες οι συμπεριφορές αυτές θα μειωθούν. Υπάρχουν αναφορές ιδιοκτητών που είδαν το μικρό τους να μεταμορφώνεται σε ένα μικρό «τερατάκι» μέσα σε μια μόλις μέρα όταν άρχισε η ορμονική συμπεριφορά της εφηβείας και το είδαν ξανά σε μερικούς μήνες να γίνεται το αξιαγάπητο κατοικιδίο που ήξεραν.

Οι Αλεξανδρινοί χρειάζονται πολύ προσεγμένη διατροφή καθώς μπορούν να γίνουν εξαιρετικά λαίμαργοι και να αποκτήσουν περιττό βάρος και κατά συνέπεια προβλήματα με την καρδιά τους, το αναπνευστικό τους κ.α Προτείνεται μια διατροφή με καλής ποιότητας πέλλετς, σπόρους και καρπούς καλής ποιότητας, χόρτα σε μεγάλη ποικιλία, όσπρια, δημητριακά και φρούτα. Οι Αλεξανδρινοί μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα λαίμαργοι με τα φρούτα όχι μόνο ως κατοικίδια αλλά και στη φύση (αν τα βρουν συγκεντρωμένα), χρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή στις ποσότητες καθώς δεν είναι οργανικά φτιαγμένοι για καθημερινή κατανάλωση φρούτων σε μεγάλες ποσότητες. Τα φρούτα στη διατροφή τους θα πρέπει να είναι σε τελευταία θέση (ποσοτικά) σε σχέση με τα χόρτα, τα λαχανικά, τα όσπρια. Περισσότερες ιδέες για το τι μπορούν να φάνε μπορείτε να πάρετε από το άρθρο με τις επιτρεπόμενες και μη τροφές για παπαγάλους.

Οι Αλεξανδρινοί είναι πολύ δραστήρια πουλιά. Χρειάζονται ένα μεγάλο άνετο κλουβί ανάλογο με αυτό που θα έπαιρνε κάποιος για έναν μεγάλο παπαγάλο. Χρειάζονται πλήθος παιχνιδιών που πρέπει να αντικαθίστανται συχνά, αρκετές ώρες καθημερινά έξοδος εκτός κλουβιού και καθημερινή συναναστροφή με τον κηδεμόνα τους.

Σε σχέση με άλλους παπαγάλους, δεν έχουν την ίδια απαίτηση χρόνου και συναναστροφής (π.χ κοκατού, ζακό) όμως η έλλειψη ενδιαφέροντος από τον ιδιοκτήτη θα τους κάνει αρκετά αντικοινωνικούς.

Αυτό που έχουν έντονο ως ένστικτο οι Αλεξανδρινοί, είναι η αναζήτηση τροφής. Στη φύση περνούν πολύ μεγάλο μέρος της ημέρας και πετούν σε αρκετά μεγάλες αποστάσεις για αναζήτηση τροφών. Θα πρέπει οπωσδήποτε σε έναν Αλεξανδρινό να δίνεται η ευκαιρία τακτικά να ανακαλύπτει μόνος του το φαγητό του,  είτε με ειδικά παιχνίδια-κρυψώνες, είτε με κρυψώνες όταν είναι εκτός κλουβιού.

Οι Αλεξανδρινοί θεωρούνται ανθεκτικά πουλιά. Μπορούν να προσβληθούν από βακτήρια, μύκητες, ασθένειες των νεφρών, προβλήματα πάχους (καρδιά κτλ), όμως με προσοχή στην καθαριότητα και την διατροφή τους, σπάνια εμφανίζουν ασθένειες τέτοιου είδους. Κατά πολλούς αυτό οφείλεται στο ότι δεν υποφέρουν εύκολα από ψυχολογικές ασθένειες που ταλαιπωρούν κατά κόρον άλλα είδη. Γι αυτό και σπάνια αναφέρονται Αλεξανδρινοί με πρόβλημα μαδήματος φτερών κτλ.

 

Έχετε Αλεξανδρινό παπαγάλο; Στείλτε μας μερικά σχόλια για την εμπειρία σας με αυτόν ή απορίες, χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων παρακάτω!